| Net
zo hardnekkig als de eerste schooldag, brengt september ook
de gordel ten beste. Het
bekende sportgebeuren heeft me nooit aangesproken, aangezien
ondergetekende even sportief is als de gemiddelde Smart. Dit
jaar echter vierde de
Vlaamse Gordel haar 20ste verjaardag, en vermits ik
altijd al een feestfanaat geweest ben, wou ik wel eens weten
wat het was om te
gordelen. Het werd een avontuur vol spanning, sensatie en erotiek.
Samen met een bende puberale
tieners waarvan de helft een nachtje doorgefeest
had, verkoos ik de 7 km te gaan wandelen. Deels omdat onze conditie
niet meer was wat ze nooit geweest was, maar vooral omdat we
pas om 12 uit ons bed
gedonderd waren. Als totale gordel maagd werd me aan
de inschrijving 150 frank ontvreemd, in ruil voor wat vage
praat over stempels en
een kleurrijk pasje.
Vol ondernemingsdrang vatten
we de tocht aan, die ons
de meer pitoreske kantjes van Overijse poogt te
tonen. In een
vlaag van originaliteit herdopen we de wandeling tot
kroegentocht, en
stoppen de daad bij het woord voegend in Den Blank, waar
een versterkte ploeg ons meteen ter dienst staat.
Het aantal
cafés bleek in realiteit stevig tegen te vallen, want dit
werd meteen onze
laatste drankstop. De tocht vatte vlot aan, langs de sporthal
naar Maleizen, waar we met behulp van een paar speciaal voor
de gelegenheid
opgetrommelde agentjes over de drukke Terhulpensesteenweg werden
geloodst.
Ondertussen
had een van de aanwezige feestbeesten zijn verovering
van vorige nacht teruggevonden, waarop de andere ingewijden wildenthousiast
weddenschappen begonnen aan te gaan over de haalbaarheid van
een vaste relatie. Plots
botsten we in op een valkeniersgilde die zich strategisch op
onze weg hadden
geplaatst. Er werd een kleine opvoering gehouden met de meegezeulde
uilen en valken, waarna ons gezelschap weer de weg hervatte richting
Tombeek. De eerst controlepost was niet veraf meer,
fluisterden een paar
veteranen ons in het oor. De weg bleef echter niet zo
eenvoudig te doorkruisen
als voorheen. Het bekende Belgische weder had zijn sporen nagelaten
in de vorm van modderpoelen die plichtsbewust ludieke glijpartijen
uitnodigden.
Gelukkig had deze jongen,
vooruitziend als altijd, stevige stappers aangesnoerd
bij het krieken van de dag. Andere mentaal minder gezegende wandelaars
hadden in een optimistische bui voor mooie lichte zomerschoentjes
gekozen. Als modegevoelige kleding kon het tellen, maar
als waterdichte
schoenen faalden ze verschrikkelijk. Sommige families hadden
hun hele kroos, inclusief kinderwagen(s) meegesleurd naar
wat een kindvriendelijke
wandeling moest voorstellen. Tot hun ergernis, en tot ons
jeugdig plezier, voelden ze zich gedwongen de plastic
voertuigjes, kind
incluus, een hondertal meter te dragen.
De controlepost in Tombeek
werd door een snotneus van 12 gerunt. Met veel
werkervaring plaatste hij de gewilde stempel op de
voorbepaalde plek, waarop
we van de springkastelen gebruik maakten en weer op weg gingen.
Na het vele zuchten en kreunen besloot het merendeel van de
groep terug te
keren naar het centrum. Enkel inzelf en de jongen die het
meeste slaap
genoten had van het hele groepje, besloten de klus te klaren
en door te gaan tot het bittere eind. De weg was lang en uitdagend,
maar uiteindelijk bereikten we de aankomst.
Een medaille
kon spoedig
de onze genoemd worden en zwaaruitgeput trakteerden we
onszelf op een bakje
friet en een drankje. Het optreden van K3 besloten we uit muzikale
overwegingen links te laten liggen.
Als afsluitend paragraafje
kan ik vertellen dat een beetje sport geen kwaad
kan. Meer nog, met een leuke groep is het zelfs gezellig. De
sfeer zit er telke male
in bij zo'n grote manifestaties. Het weer is geen domper
op de feestvreugde vind ik persoonlijk, al kunnen wat meer stedelijk
georienteerde families daar zware financiele schoenkosten
aan overhouden.
Alternatieve routes voor kinderwagen zijn aanbevolen (lees: laat
ze in godsnaam thuis) en meer zijattrakties langs de weg
zijn gewenst. Die zorgden
voor sfeer en gaven zin aan de wandeling. We
het hebben gehaald, een vaste relatie wordt het niet voor
onze vriend en ik ben 100
frank rijker. Het leven
is mooi.
Christof 'Ruadrim' Hauwaert |