Zondagochtend, 8.30u. Het Zoniën Internet-team begeeft zich naar de inschrijvingsgelegenheid, alwaar zij zich inschrijven voor een tocht van 8 km doorheen de groene rand rond Brussel, om zo blijk te geven van Vlaamse aanwezigheid in voorgenoemde regio. De inschrijving verliep feilloos, doch even verder wilden enkele ondeugden ons ovale stikkers met de Vlaamse Leeuw erop, aansmeren. Het betrof hier het comité met de veelzeggende naam "Splits". Niet dat wij iets hebben tegen deze vorm van vrije tijdsbeleving, maar onze afkeer tegen het wildplassen en wildplakken liet ons de aanbieding weigeren. Dat leverde ons echter wel het verwijt als zouden wij "consequente Agalev’ers" zijn, op. Aangenamer contact vonden we bij de immer gastvrije ganzen van het park Mariëndal. Niet van de wijs gebacht door voorgaande historie stapten we de speciaal ingelegde gordelbus op. Via een helse busrit die ons eerst naar Oudergem bracht om vervolgens rechtsomkeer te maken richting de échte bestemming, arriveerden we allen goed en wel te Groenendaal. Ter plaatse kregen we van een zekere sponsor een bekertje afwaswaterachtige vloeistof aangeboden. Beleefdheidshalve ledigden we deze recipiënten zonder het in twijfel trekken van het kwalitatieve karakter ervan.

Na zo’n half uur-durende busrit zou een mens bijna vergeten dan hij gekomen is om te wandelen. Spoedig begonnen we dan ook onze mars die ons leidde door het Zoniënbos. Deze eentonige vorm van lichaamsbeweging viel bij velen aanvankelijk nogal zwaar en dus kwam de vraag "zijn we der bijna" reeds na 500 meter van overbrugde afstand uit monde van menig deelnemer. Om de tijd nuttig door te maken, begonnen we dan maar met de uiteindelijke bedoeling van deze gordel: een halt toeroepen aan de verfransing. Om dit nobele doel wandelenderwijs kracht bij te zetten moet men creatief zijn. Uiteraard niet vreemd van enige creativiteit, begonnen wij gezamenlijk met de uitstoot van authentieke, Vlaamse darmwalmen. Enkele omstanders waren zichtbaar ontstemd door onze nationalistische reflex, maar wij blijven van oordeel dat men voor zijn idealen iets moet over hebben!

Als men zich amuseert, vliegt de tijd en in geen tijd kwamen we uit aan "Den Bosuil" waar wij ons een welverdiende halt toeeigenden. Een laatste inspanning moest echter nog aan de dag gebracht worden om onze gecreveerde lichamen tot de bushalte aan de Colruyt te slepen. Weer aangekomen in Overijse kregen wij als ware helden een échte medaille in ontvangst, hetgeen een bevredigende glimlach op de gezichten van een ieder toverde.

Moe maar voldaan keerden wij terug naar onze basis om van onze weldaden na te genieten. Bij leven en welzijn zullen wij dergelijke inspanning met graagte herhalen volgend jaar!